Das Schlachtfest

 

Verena Kauschka, Unnau-Korb

 

Schun ön dem Lied vom Westerwald
häßet, hej pöff dä Wönd so kalt.
Och mänt ma ömma, hej die Löi
wäan vaschlosse un besje schöi.
Doch oos Wäller Blood, dad ös ned steif,
Öt wüar auch all gefalle,
wenn mier su e Schlachtfest fejan,
kömmt et ganz schün önt walle.
Bei uss hej öm Westerwald
wäan noch Säu geforert möt Vastand.
Da ierscht, da sein se klää un niedlich
un gronzen och so richdich friedlich.
Doch sein emol poar Monat röm,
dann stirret öm die Deascher schlömm.
Würd on änem dann geschafft,
brauch dä Metzja alle Kraft
bis öt dann hängt ön ganzer Pracht,
gewäsche un zerechtgemacht.
Un dann, dann kömmt dä Fleischbeschauer,
Da oos, dat ös öd ganz genauer.
Jed Schneppelsche dörre unnersüche,
do kann sich ned det kläänste Trichinche vakrische.
Om annern Daach wüad duagedräht,
gewürzt - un dat ös wichdich -
ma brauch och vill Talent dozo,
sos schmäckt die Wurscht net richdich.
Dann würd och noch wat egekocht,
die Gläser stiehn bereit,
weil manchmol och Vawandschaft kömmt un froocht:
“gibt’s Hausmacher heut?”
Ös dat geschafft, dann girret los,
powert würd jede Sort,
all kommen se off de Metzelsopp,
et ös käna do, dä knorrt.
Offem Dösch, do stitt genoch,
do bauch ma net ze schuune,
Gomman, Reddich, Sauermoos
un och degge Buhne.
Dann würd gemampft, un dat mol richdich,
do ös kää schlanke Linie wichdich.
Ma drönkt dobei ön Unna Kloare,
dat ös bei Wellfleisch dött enzisch woahre.
No dem Fleisch un all der Wurscht
gerret etz wat für den Duascht.
Mörrem richdich volle Maache
hüat ma Vazellcha aus fröhere Daache.
Un nodemm manche Red geschwonge,
wüad och noch e Lied gesonge.
Su seht bei uss e Schlachtfest aus
Ön oosem westerwäller Haus.
No aaler Sitte un aalem Brauch
Gitt kääner hääm mörem leerische Bauch.

 

(Ön Blick noch ön de Räucherkomma:
Mier hon och noch wat für dön Somma)