Die Schmänn

 

Dietmar Gerharz, Höhr-Grenzhausen

 

Die Schmänn datt es e grüßer Fäst,
met Äße, Tränke on vill Gäst.
Die Väwandschaft kömmt häbei,
dä Verrer Kall dä spillt de Gei,
et Malche singt en hühste Tön,
mästens lauter nach bie schön.
En dä Stuff es angericht,
die Markklußsopp es e Gedicht,
Ärbel geftet, gell on wäsch
on voner dure Sau et Fläsch.
Die Mausuhr es fein zart on frösch,
et kommt nix schlechtes off de Dösch.
Nur äner wo do off dä Schmänn,
dä krischt vom Äße schliehe Zänn.
Dach beim Tränke wore Känner,
dä soff grad bie en Bürschtebänner.
On zom Schluß, datt wo kei Wonner,
fehle dann de Trapp eronner.
Sein Frau es hinnerher gefeescht,
on hätt sich schrecklich offgereescht.
„Häste äbbes gebroche“ hätt se gesoht,
„Nä, nur besje Ärbelsschloht !“